ΠΟΝΟΣ (κούνα το δάχτυλό σου)
Αρκετοί , εκ των υστέρων, μετά το τέλος της συνεδρίας παραπονούνται για υπερβολικό πόνο κατά την διάρκεια της συνεδρίας .
Το πρόβλημα όμως είναι λίγο πιο πολύπλοκο απ΄οτι το ερμηνεύουν οι περισσότεροι . Και αυτό ,γιατί ,έχει σχέση με την εξαρχής κατασκευής μας που μας αναγκάζει σαν ανθρώπινα όντα όλες τις πληροφορίες που έχουν σχέση με τον πονο ‘η την ευχαρίστηση να ταξιδεύουν προς τον εγκέφαλο μέσα από το ίδιο νευρικό κανάλι .Το πρόβλημα όμως βρίσκεται στο ότι η ένταση των οποιονδήποτε συναισθημάτων στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά είναι υποκειμενική . Κάτω από αυτή την προοπτική, μπορούμε να ορίσουμε σαν πόνο οποιοδήποτε , υποκειμενικά, μη παραγωγικό συναίσθημα . Η κάθε μορφής ρεφλεξολογία έχει το δικαίωμα να δουλεύει με το πιο ευαίσθητο κομμάτι του ανθρώπινου σώματος που είναι τα νεύρα .Αλλά δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε αναισθητικό .
Γι΄αυτό (και η Συ.Ρε. ,αλλά και η Στοματοθεραπεία) την ίδια στιγμή πρέπει να δημιουργούν ένα αίσθημα πόνου και ευχαρίστησης μαζί ,ένα είδος παραζάλης που από πίσω ,μέσα μας, βρίσκεται σε αδράνεια η γνώση της αυτο’ί’ασης ..και εκεί είναι που ο πάσχων συμμετέχει επίσης . Αναγνωρίζοντας και ρυθμίζοντας την ένταση του πόνου που επιθυμεί να δεχτεί κουνώντας, απλά, το δάχτυλο τού χεριού του . Έτσι ο Ρελφεξολόγος βλέπει και αναγνωρίζει απόλυτα μέχρι ποιο σημείο πρέπει να πιέσει για να μπορέσει να πετύχει την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στον πονο και την ευχαρίστηση . Πάρα πολλοί είναι αυτοί που παρότι πονάνε πολύ (και φαίνεται ) αποφεύγουν να κουνήσουν το δάχτυλο τους γιατί όπως εξηγούν μετά το τέλος της συνεδρίας θέλουν να δούνε της αντοχές τους στον πονο .
Για εμένα, υπάρχουν δύο ειδών τύποι πόνου . Ο παραγωγικός πόνος και ο μη παραγωγικός . Το που ακριβώς βρίσκεται το όριο ανάμεσα τους, μόνο ο πάσχων μπορεί να το καθορίσει κουνώντας το δάχτυλο του.
©sougiareflexology.gr
