ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ <ΣΥ. ΡΕ.>
Ένα άλλο δύσκολο πρόβλημα που τολμάει να αγγίξει η< Συ.Ρε.> είναι ο αυτισμός ,στα παιδιά , σε όλο του το φάσμα . Λόγο του ότι στο περιβάλλον που εργάζομαι σπάνια έχω την δυνατότητα να εργαστώ με παιδιά οι εμπειρίες που έχω είναι λίγες, αλλά πολύ ελπιδοφόρες . Το θέμα όμως είναι ότι, σε όλα τα παιδιά υπήρξαν αξιοσημείωτες αλλαγές .
Πρέπει εδώ να εξηγήσω ότι σε παιδιά με τέτοιου είδους διαταραχές δεν μπορεί να υπάρξει η ίδια τυπική προσέγγιση όπως με πειθαρχημένους ενήλικες , τουλάχιστον στην αρχή .
Ο στόχος της <Συ.Ρε.> είναι να μπορέσει να αγγίξει αυτά τα παιδιά σε συγκεκριμένα σημεία σε όλο τους το σώμα (παρουσία ενός γονέα , πάντα που επιβλέπει ) . Πολύ δύσκολο για ένα παιδί σε τέτοια κατάσταση να δεχτεί να το αγγίξουν .ειδικά τις πρώτες φορές . Το ίδιο επίσης δύσκολο ήταν και για μένα να βρω τον ενδεδειγμένο τρόπο προσέγγισης , με το κάθε παιδί ξεχωριστά , γιατί και το παιδί δεν πρέπει να αναστατωθεί πάνω από ένα όριο , αλλά από την άλλη πρέπει και η θεραπεία να προχωρήσει γρήγορα . Και για ψυχολογικούς ,αλλά και για οικονομικούς λόγους .
Θα ήθελα εδώ να αναφερθώ λίγο πάνω στο θέμα της προσέγγισης δίνοντας κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα προσεγγίσεων .
Καταρχάς θα μιλήσω για τον Γ. (12 ετών με βαρύ αυτισμό ,σχιζοφρένεια ,επιθετικότητα ,δυσκαταποσία και ασταμάτητη σιελόρροια) . Στην πρώτη μας επαφή ξεκίνησα με το σκεπτικό ότι άμα τον ξαπλώσω στο κρεβάτι θα παραμείνει ακίνητος και πειθαρχημένος και όλα θα κυλήσουν ομαλά .. Το σχέδιο αυτό απέτυχε παταγωδώς . Οπότε η λύση ,ήταν μια ! ! . Έβαλα το κρεβάτι της θεραπείας στην άκρη και άνοιξα ένα μεγάλο στρώμα που χρησιμοποιείται για δραστηριότητες στο πάτωμα . Τον έβαλα κάτω και τον κράτησα για μια ώρα περίπου πάρα πολύ σφιχτά , γιατί το συγκεκριμένο παιδί παρότι μόνο 12 ετών ήταν στα ιδία κιλά με μένα πάρα πολύ ευλύγιστο και με πολύ <βαρύ και γρήγορο > χέρι. Ο λόγος ; Έπρεπε να του <σπάσω> την <διάρκεια στην δύναμη > που τον χαρακτήριζε !! Πραγματικά έτσι και έγινε .
Στην Φώτο φαίνετε τι μου συνέβη όταν κάποιες στιγμές μου ξέφυγε το ένα του χέρι .
Κάποια στιγμή ,ένοιωσα το παιδί , σαν να <ξεφούσκωσε> ..
Τότε ,λοιπόν , άρχισα ,κρατώντας τον πάντα σφιχτά κάτω στο πάτωμα , να τον φιλώ στον λαιμό !!! για πάρα πολύ ώρα . (Θα δανειστώ μια φράση από το βιβλίο του Eckhart Tolle < Η Δύναμη του Τώρα> σελ. 62 που λέει : Τα συναισθήματα γεννιούνται εκεί που συναντιούνται ο νους και το σώμα ( δηλαδή στο λαιμό και στους ώμους ). Είναι η αντίδραση του σώματος στο νου ‘η θα μπορούσαμε να το πούμε η αντανάκλαση του νου στο σώμα . ) Αυτό του έδωσε και άλλο κίνητρο για χαλάρωση.
Ήταν ο μόνος ,ουσιαστικά, τρόπος να δουλέψω στην περιοχή του λαιμού ( κανονικά αυτή η προσέγγιση γίνεται με μαλάξεις) που εδράζονταν ένα από τα κύρια σωματικά μπλοκαρίσματά σε αυτό το παιδί ,γιατί τα χέρια μου ήταν απασχολημένα να κρατάω το παιδί σε ακινησία . Η προοπτική το να το δέσω, από την πρώτη συνέδρια , για να μπορέσω να δουλέψω θα ήταν απόλυτα καταστροφική . Θα κλόνιζε την εμπιστοσύνη του παιδιού και της μητέρας προς το πρόσωπο μου αλλά και προς την τεχνική μου .
Αν υπήρχε η ευχέρεια να συνεχιστή η προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος του παιδιού, φυσικά και θα το πρότεινα κάποια στιγμή γιατί πλέον είχε εδραιωθεί η εμπιστοσύνη αναμεσά μας που απέρρεε από τα πρακτικά αποτελέσματα .
Και το κυριότερο ήταν ,ότι το ίδιο το παιδί θα δεχόταν να συμμετάσχει, σε αυτή την διαδικασία ,γιατί η εμπιστοσύνη που άρχισε να νιώθει, προς το πρόσωπο μου ,αναγκαστικά έπρεπε να μου την επιστρέψει με την μορφή της αυτοπειθαρχίας . Αυτές οι δυο αισθήσεις (εμπιστοσύνη, αυτοπειθαρχία ) που άρχισαν να μορφοποιούνται μέσα του, έδωσαν χώρο για τον αντικειμενικό μου στόχο που ήταν η αφύπνιση της συμμετοχής και της περιέργειας προς τον έξω κόσμο .
Εκμεταλλευόμενος αυτήν την αφύπνιση της συμμέτοχης και της περιέργειας μετά από κάποιες θεραπείες με άφησε να του βάλω μερικά ωτοβελονιστικά <πινεζάκια > στο αυτί του για το θέμα της επιθετικότητας . Και τα δέχτηκε ,αλλά, από ότι μου έλεγαν η μητέρα του και ο λογοθεραπευτής του ,τα πρόσεχε κιόλας να μην του φύγουνε !!!
Το αποτέλεσμα ;
Από την επόμενη συνεδρία το παιδί έμπαινε στο δωμάτιο ,έβγαζε τα παπούτσια του ,άνοιγε μόνος του το στρώμα και πήδαγε πάνω του περιμένοντάς με !!!
Σε όλες τις συνεδρίες τον δούλευα στο πάτωμα , και παρά πολύ προσεκτικά στο πως τον κρατούσα γιατί οποιαδήποτε στιγμή μπορούσε να με χτυπήσει βάναυσα .
Κάναμε 12 συνεδρίες σε 4 μήνες περίπου ..
Το παιδί στην προτελευταία συνέδρια ήταν ξαπλωμένο ανάσκελα πάνω στο στρώμα με κοιτούσε κατάματα μέσα σε γαληνή και εγώ το ακουμπούσα μόνο με ένα μου δάχτυλο παρά πολύ απαλά στο πιγούνι του .
Σχεδόν είχε σταματήσει η σιελόρροια και η δυσκαταποσία .. Την τελευταία φορά που είδα τον Γ. .καθώς μιλούσα με την γιαγιά του ήρθε κοντά μου ,μού απώθησε τα χέρια με αγκάλιασε και μου έδωσε ένα φιλί .
Τρεις μήνες μετά την τελευταία μου επαφή με το παιδί ,η μητέρα του μου Τηλ. και μου είπε ότι στην γιορτή για το κλείσιμο της σχολικής χρονιάς ,ο Γ. άφησε όλο τον κόσμο να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει.
Διαβάστε την μαρτυρία της μητέρας εδώ
Ένα άλλο παράδειγμα είναι αυτό το μικρού Α. (4 ετών περίπου ,στο φάσμα του αυτισμού ). Έμενα με κάλεσαν γιατί το παιδί είχε κάποιο πρόβλημα, μυϊκό ,στην περιοχή χαμηλά στα ισχία και όλη μέρα την έβγαζε στο καρότσι για τα μωρά. Οι γονείς δεν παραδεχόντουσαν αυτισμό , προσδιόριζαν την κατάσταση με άλλες λέξεις ,αλλά δεν μπορούσαν να δώσουν και εξήγηση στην όλη συμπεριφορά του παιδιού .
Προσπάθησα να ξεκινήσω βάζοντας το στο πάτωμα για να μπορέσω να εργαστώ ρεφεξολιγικά πάνω του ,αλλά αυτό το σχέδιο απέτυχε . Ο Α. ήταν σαν το χέλι . Για να τον κρατήσω θα έπρεπε να βάλω δυσανάλογη δύναμη σε σχέση με τον εύθραυστο σωματότυπό του , πράγμα καταστροφικό φυσικά . Έτσι λοιπόν εφάρμοσα μια διαφορετική διαδικασία :
Τον ανέβασα στους ώμους μου!!
Του άρεσε πάρα πολύ και είχε μια εμμονή να περιεργάζεται με τα μικρά του δάχτυλα το πρόσωπο μου . Αυτό μου επέτρεψε να δουλεύω με σχετική ηρεμία στις πατούσες του αποκλειστικά ,στις πρώτες συνεδρίες. Σιγά-σιγά ,όμως το παιδί άρχισε να χαλαρώνει και με άφηνε να το αγγίζω και στο υπόλοιπο σώμα. Άρχισε, επίσης ,να προσπαθεί να αρθρώσει λέξεις γιατί δεν μιλούσε καθόλου ..
Μια μέρα ,μετά το τέλος της συνεδρίας, μου προσφέρθηκε ένα γλυκό και κάθισα στο τραπέζι της κουζίνας για να το φάω . Ο Α. ήρθε και κάθισε διπλά μου, από μονός του, και ζήτησε να φάει κάτι και αυτός .
Άρχισε να με κοιτάζει στα ματιά ,παρά πολύ εξεταστικά ,κουνώντας το κεφάλι του αριστερά δεξιά για να βλέπει το πρόσωπο μου από διαφορετικές γωνίες . Απ’ ότι μου είπε η μητέρα του μετά από λίγο διάστημα άρχισε να το κάνει και με άλλους ανθρώπους. .
Παρά το μικρό της ηλικίας του είχε μεγάλο εθισμό με τους Υλ. Υπολογιστές . Τελικά όμως η συμπεριφορά του άλλαξε και πολλές φόρες όταν έβλεπε τον υπολογιστή του σπιτιού του ανοιχτό τον έκλεινε και έβγαινε και έπαιζε στην αυλή !!
